Pogorszyło ci się? – zapytał mnie tata podczas imieninowej kolacji. Jego zaskoczenie wynikło z prostego powodu – wspomniałam o równouprawnieniu kobiet i mężczyzn. Stało się to wtedy, kiedy szwagier z moim ojcem zaczęli przy wódeczce wypowiadać swoje, dobrze niestety znane, poglądy o kobietach: a że baba za kierownicą i feministki to biedne schizofreniczki przyjaźniące się z gejami. CZYTAJ WIĘCEJ

Moja fascynacja Francją rozpoczęła się na pierwszym roku studiów. To wtedy wpadła mi w ręce książka Petera Mayle’a o Prowansji. Podobnie jak sam autor, zakochałam się w pleśniowych serach, wyleżakowanych butelkach wina i francuskich harmoszkach na rogu paryskiej rue St Honoré. Jako zapalona frankofilka, postanowiłam nauczyć się języka dyplomacji, mody, kuchni i awangardowej literatury. Staram się już od pięciu lat. CZYTAJ WIĘCEJ

Jak na umiarkowaną feministkę przystało, jestem "bardzo na bieżąco". Na razie rozwijam swoją wiedzę teoretyczną, ale od jakiegoś czasu pewne zasady wprowadzam w życie. Czasami przynosi to zabawne skutki. CZYTAJ WIĘCEJ

W mojej ulubionej kawiarni spotykam się z Ewą, znajomą ze studiów. Obydwie postrzegane jesteśmy w naszym środowisku jako kobiety niezależne, które odniosły pewien sukces. Trudno mówić tu o jakiejś spektakularnej karierze; jako jedne z pierwszych obroniłyśmy prace magisterskie i od jakiegoś czasu pracujemy na etacie. Do tego każda z nas ma własne mieszkanie (dzięki rodzicom lub testamentowi babci), które potrafi sama utrzymać. Właśnie dzięki etatowej pracy. CZYTAJ WIĘCEJ

Gdy odbierałam swoje pierwsze, własne mieszkanie, byłam bardzo szczęśliwa i... bardzo zakochana. Już następnego dnia miałam uwolnić się od przebywania z przygodnymi współlokatorkami, które albo nie lubiły mojego wspaniałego kota, albo ich zmanierowanie rodziło we mnie mordercze skłonności. W końcu własny kąt, prowansalska kuchnia mojego projektu, nowa łazienka pachnąca jeszcze farbą! Własny raj, gdzie mogłam robić, co mi się podoba! CZYTAJ WIĘCEJ

Mój azyl znalazłam w kawiarniach. Otwierając drzwi wchodzę do innego świata, gdzie ludzie spotykają się, by po prostu pogadać. Mają na to czas, udało im się. Wymiana wspólnych, kawiarnianych gazet między stolikami ożywia relacje między ludźmi. Biorąc gazetę z rąk oryginała w pomarańczowym szaliku, słucham jego opinii o felietonie. Nie przeszkadza mi, że zaczepił mnie nieznajomy. CZYTAJ WIĘCEJ

Tym razem na mnie spadło piętno Osoby Bez Pracy. Bo teraz „ludzie dorośli dzielą się na bezrobotnych i pracujących” – napisała kiedyś Agata Pasent. Choć nie byłam jedyna w takiej sytuacji, poczułam się straszliwie samotna i bezsilna w dżungli miejskiej, sama wśród osób wstających codzienne rano do pracy. Chciałam się nie wysypiać, mieć strasznego szefa, ale go mieć! CZYTAJ WIĘCEJ